W Louisville, na rogu ulic Fourth i Walnut, w centrum dzielnicy sklepowej, nagle uświadomiłem sobie z ogromną siłą, że kocham tych wszystkich ludzi; że oni są moi, a ja jestem ich, że nie możemy być dla siebie obcy, pomimo że zupełnie się nie znamy. To było jak przebudzenie się ze snu o odrębności, o fałszywej izolacji w specyficznym świecie, w świecie wyrzeczenia i rzekomej świętości².
Wyrwanie się spod presji iluzorycznych różnic sprawiło mi taką ulgę i radość, że omal nie roześmiałem się w głos. Nie wiem, czy potrafię opisać słowami swoją radość, ale pomyślałem mniej więcej tak: 'Dzięki Bogu, jestem taki sam jak inni, jestem tylko jednym z nich. Być cząstką rodzaju ludzkiego to doprawdy wielki przywilej³.
Nie ma takiej możliwości, aby mówić ludziom, że wszyscy chodzą jaśniejąc jak słońce. Nagle zobaczyłem tajemne piękno ich serc, głębię ich serc, gdzie nie sięga ani grzech, ani żądza ani samoświadomość, podstawę ich rzeczywistości, takiego człowieka, jakim każdy jest w oczach Boga. Gdyby tylko ci wszyscy ludzie mogli widzieć siebie, jacy są naprawdę. Gdybyśmy tylko mogli przez cały czas widzieć w ten sposób siebie nawzajem. Wtedy nie byłoby powodu do wojny, nienawiści, okrucieństwa, chciwości⁴.