Człowiek pozbawiony miłosierdzia, prawości, prawdy, współczucia i moralności;
człowiek niemający dobrych myśli ani dobrego charakteru,
całkowicie siebie zniszczy, teraz i w przyszłości.
Studenci to spadkobiercy dziedzictwa satji i dharmy (prawdy i prawości),
więc są odpowiedzialni za ich podtrzymywanie. Powinni podjąć się
ustanowienia w społeczeństwie pokoju i dobrobytu przez krzewienie satji
i dharmy. W tym celu powinni mieć otwarty umysł. Wartość edukacji nie
polega jedynie na przyswajaniu książkowej wiedzy. Oświata jest w istocie
boską lampą, która niszczy ciemność niewiedzy.
Postępujcie zgodnie z satją i dharmą
Prawda to zaiste Bóg. Bóg jest ucieleśnieniem satji i dharmy. Bóg jest
satją i dharmą. Wielu ludzi myśli, że czynią wysiłki, dla szerzenia
satji i dharmy. Można coś szerzyć w miejscu, gdzie to jeszcze nie
istnieje. Jak jednak można szerzyć satję i dharmę, kiedy te wartości są
wszędzie obecne? Dlatego też nie ma potrzeby krzewić i nagłaśniać satji
i dharmy. Trzeba natomiast zgodnie z nimi postępować.
Z czego wywodzi się słowo dharma? Pochodzi z rdzenia 'dhrit', które
znaczy podtrzymywać lub utrzymywać. Dharajati iti dharma - to, co
podtrzymuje, to dharma. Dharma podtrzymuje wszystko. Cały świat jest
podtrzymywany przez dharmę. Dharma wiąże cały wszechświat w jedną całość
i rządzi nim. Satja i dharma nie są związane z jedną osobą, jednym
okresem czasu ani z jednym krajem; dharma jest związana ze wszystkimi
ludźmi, ze wszystkimi czasami i wszystkimi krajami.
Pan Kriszna głosi w Bhagawadgicie:
Jada jada hi dharmasja glanir bhawati bharata,
abhjutthanam adharmasja tadatmanam srudżamjaham.
Ardżuno, gdy tyko następuje upadek dharmy oraz wzrost adharmy,
inkarnuję na ziemi.
Dharmy nie można zniszczyć. Gdyby podlegała zniszczeniu, nie można by
jej wówczas nazywać dharmą. W pewnych okresach czasu może się wydawać,
że zniknęła, ponieważ człowiek przestał stosować się do jej zasad. Kiedy
gęste chmury zasłaniają słońce, ludzie mogą go nie widzieć przez pewien
czas. Nic jednak nie może powstrzymać słońca przed świeceniem, ani
zasłonić na zawsze jego światła. Tak samo nigdy nie można zniszczyć
słońca satji i słonecznego blasku dharmy.
Satja i dharma są ze sobą związane i nawzajem od siebie zależne, tak jak
Bóg i przyroda, materia i energia. Dlatego nie sposób rozdzielić satji i
dharmy. Satja jest fundamentem, na którym stoi pałac dharmy. Nie ma
zagrożeń ani niebezpieczeństwa dla pałacu dharmy, gdy zbudowany jest na
fundamencie satji. Satja i dharma to wrodzone cechy człowieka.
Podtrzymując i praktykując satję i dharmę człowiek sam powinien czerpać
z tego błogość oraz dzielić się tym ze światem. Niektórzy mówią, że
cechą mężczyzny (puruszy) jest zajęcie (zawód). Ale w czasach
współczesnych wiele kobiet również jest zatrudnionych w wielu zawodach.
Czy mogą być nazywane mężczyznami? Zatem to nie zawód jest prawdziwą
cechą mężczyzny. Jego prawdziwe cechy to satja i dharma. Czy przez
ubranie stroju safari, czy też spodni i koszuli, ktoś stanie się
puruszą? Nie, nie. Słowo purusza oznacza boską świadomość, przenikającą
całe 'pura' (ciało) od stóp do głowy.
Satja i dharma są naprawdę Bogiem
Dharma jest cechą wszystkich ludzkich istot. Jednak z doczesnego punktu
widzenia istnieje wiele rodzajów dharmy, takich jak dharma brahmaczarji
(okresu bezżenności), grihasthy (etapu życia małżeńskiego), wanaprasthy
(etapu pustelnictwa) oraz sannjasy (etapu wyrzeczenia). W ten sposób
dzieli się dharmę według różnych etapów życia człowieka. Podział ten ma
jednak tylko ziemski i empiryczny charakter i odnosi się do zewnętrznych
form dharmy.
Jaka jest istota wewnętrznej dharmy człowieka? Manasjekam waczasjekam,
karmanjekam mahatmanam; manasjanjat waczasjanjat karmanjanjat
duratmanam - ci, których myśli, słowa i czyny są w doskonałej
zgodności, są szlachetnymi ludźmi, a ci, którym brakuje harmonii, są
niegodziwi. Oznacza to, że człowiek powinien dążyć do jedności myśli,
słów i czynów. Taka jest prawdziwa dharma każdej istoty ludzkiej. Nie
odnosi się to do różnych empirycznych podziałów dharmy, lecz do życia
wszystkich istot ludzkich. Dharma zwierząt jest inna. Podobnie żywioły i
przedmioty mają swoją własną dharmę. Na przykład dharmą ognia jest
palenie, dharmą wody płynięcie, a dharmą cukru jest słodycz. Wszystkie
rzeczy od momentu stworzenia zostały w ten sposób obdarzone swoją własną
dharmą. Dotyczy to jednak tylko ziemskiej i zewnętrznej dharmy. Dharma
wewnętrzna jest prawdziwa i wieczna, pochodzi z serca człowieka. Ludzie
muszą przestrzegać też pewnych innych dharm doczesnej natury związanych
z sercem, mową, rękami itd. Co obdarza pięknem nasze dłonie, gardło,
uszy itd.?
Hastasja buszanam danam
Satjam kantasja buszanam
Srotrasja buszanam śastram
Dobroczynność jest prawdziwą ozdobą dłoni.
Prawda jest prawdziwym naszyjnikiem,
a słuchanie świętych pism jest prawdziwą ozdobą uszu.
Jakich lepszych ozdób potrzebujecie? Są to wasze trwałe ozdoby,
przydające wam prawdziwego piękna. Nie może być nic piękniejszego!
Człowiek powinien ciężko pracować, żeby rozwijać i stosować w swym życiu
satję oraz dharmę i czerpać z tego szczęście. Od czasów starożytnych
Bharatijowie chronią satję i dharmę, uważając je za dwoje własnych oczu.
Jak powinno się czcić satję i dharmę? Czcij satję i dharmę jak swą matkę
i ojca. Upaniszada mówi: Matru dewo bhawa, pitru dewo bhawa - czcij
swoją matkę i ojca jak Boga. Satja i dharma są naprawdę Bogiem. Od
czasów starożytnych mędrcy zalecają, abyśmy przykładali wagę do dharmy
na wszystkich polach ludzkiej działalności. Dharma powinna być duchem
przewodnim waszego widzenia, słyszenia, mowy i postępowania.
Powiedziano: Dharma mulam idam dżagat - prawość jest podstawą całego
świata. Cały dżagat (świat) jest podtrzymywany przez dharmę. Co znaczy
słowo dżagat? Dżagat nie ma jakiejś własnej postaci. Jest to
zgromadzenie ludzkich istot. Słowo 'społeczeństwo' ma nazwę, ale nie ma
żadnej postaci. Kiedy wielu ludzi schodzi się i tworzy grupę, jest ona
nazywana społecznością. Chociaż nie ma ona postaci, posiada jednak
cechy. Jakie są główne cechy społeczeństwa? Są nimi satja i dharma.
Społeczeństwo potępia to, czego nie akceptuje. Wyrzucamy owoc, który nam
nie smakuje. Podobnie społeczeństwo potępia te czyny, które nie
przynoszą mu szczęścia.
Jak zostało już powiedziane, prawdziwa dharma pochodzi z serca. Jeśli
włożysz ziarno do doniczki i polejesz je wodą, czy wyrośnie z niego
roślina? Nie, nie. Trzeba ją zasadzić w ziemi. Dopiero wówczas może stać
się rośliną. Podobnie dharma nie rozwija się przez samo nauczanie i
krzewienie. Roślina dharmy musi rosnąć w ziemi serca. Dopiero wówczas
uzyskasz z niej owoce pokoju i dobrobytu.
Ludzie różnych wyznań rozpowszechniają swoje wierzenia. Co przedstawia
dla ciebie wartość? Jak o tym rozstrzygasz? Cenisz coś, co zadowala
twoje sumienie i jest aprobowane przez twoje serce. Prawdą jest jedynie
to, co akceptuje twoje sumienie. Twoim mistrzem jest twoje sumienie.
Twój nauczyciel nie jest twoim mistrzem. Twoim mistrzem nie jest również
twój guru, który szepcze ci do ucha mantrę. Twoje sumienie jest twoim
mistrzem. Prawdziwa mantra pochodzi z twojego serca.
Mantra współdziałania
Twoje serce jest tantrą (doktryną ezoteryczną), twoje ciało jest jantrą
(instrumentem), a uczucia twego serca są twoją mantrą (inkantacją).
Mantra So'ham (Tym ja jestem) wypływa z jantry twego ciała,
wykorzystując tantrę twego serca. Stąd też ty sam jesteś jantrą, tantrą
i mantrą. Czyż jest większą mantra? Jakże pożyteczna i cenna jest jantra
ciała!
Oto mały przykład. Na drzewie widać owoc. Co widzi ten owoc? Oczy.
Pragniesz mieć ten owoc, gdy tylko twoje oczy go ujrzą. Owoc ten nie
znajdzie się w twoim brzuchu, dlatego że go zapragniesz. Najpierw nogi
muszą zaprowadzić cię w pobliże drzewa. Czy możesz mieć ten owoc tylko
dlatego, że znalazłeś się blisko drzewa? Nie, nie. Zginasz plecy,
podnosisz kamień i rzucasz nim w owoc. Dopiero wówczas owoc spadnie na
ziemię. Potem twoje palce podnoszą owoc z ziemi i wkładają go do ust.
Kiedy owoc dociera do żołądka, twój ogień trawienny umożliwia
przyswojenie go przez ciało. Która część twego ciała wykonuje zadanie
przyniesienia owocu z drzewa do twojego żołądka? Wszystkie współpracują,
aby wykonać to zadanie. Jeśli jedna z nich nie wykona swego zadania,
owoc nie dotrze z drzewa do żołądka. Co czyni żołądek otrzymawszy ten
owoc, przy współpracy różnych części ciała? Nie zatrzymuje dla siebie
wszystkiego, co otrzymuje. Dostarcza esencję tego owocu do wszystkich
narządów, aby je nakarmić. Żołądek symbolizuje Boga. Bóg nazywany jest
Angirasa (boskość, która jest obecna w każdej części ciała jako
esencja). Zjednuje się Go wypowiadaniem mantry Angirasaja namaha,
ponieważ Bóg jest kwintesencją wszystkiego na świecie.
Dharma uczy w ten sposób współdziałania. Niestety, nigdzie nie widzi się
dziś współdziałania. Gdziekolwiek spojrzeć, widać podziały i brak
współpracy, który jest powodem braku jedności w rodzinie, kraju i na
świecie. Doprowadziło to do wzrostu waśni w społeczeństwie. Wszyscy
powinni być jednością, wszyscy powinni być zjednoczeni. Dzięki jedności
można dokonać wielkich zadań. Ludziom brakuje dziś jednak satji i
dharmy. Wielu ludzi tylko udaje, że dokonuje czynów w duchu satji i
dharmy. Afiszują się z satją i dharmą, podczas gdy w rzeczywistości jest
to jedynie pretensjonalność.
Prawdziwa dharma to jedność myśli, słów i czynów
Czy można obudzić kogoś, kto tylko udaje, że śpi, zamknąwszy oczy?
Osobę, która śpi naprawdę, można zbudzić, dotykając ją raz czy dwa razy.
Nikt jednak nie może zbudzić kogoś, kto jedynie udaje, że śpi. Jest to
tylko pozór. Podobnie ludzie udają dzisiaj, że nauczają i krzewią satję
i dharmę. Ważna jest praktyka. Święte księgi nie są jedynie po to, aby
je ceremonialnie czytać czy nagłaśniać ich nauki. Służą temu, aby
wprowadzać te nauki w życie. Wielbiciele Boga i aspiranci duchowi,
którzy nie rozumieją tej prawdy, rutynowo czytają rano i wieczorem te
pisma, w ceremonialny sposób.
Każdy powinien starać się wcielać w życie satję i dharmę. Wedy głoszą:
Satjam wada, dharmam czara - mów prawdę, postępuj w prawy sposób. Wy
jedynie mówicie satjam wada, ale nie mówicie prawdy. Jedynie
powtarzacie dharmam czara, ale w swoim codziennym życiu nie trzymacie
się dharmy. Nie robicie tego, co mówicie, a to, co robicie, różni się od
tego, co mówicie. Ręce powinny wykonywać to, co mówi język. Umysł
również powinien być zgodny z mową. Jedność tego, co się myśli, mówi i
robi - oto prawdziwa dharma. Powinna być jedność myśli, słów i czynów.
Tam gdzie jest jedność, jest i czystość. Tam, gdzie jest czystość, jest
boskość. Niestety, dzisiaj jedności i czystości nigdzie nie widać.
Gdziekolwiek spojrzeć, widać tylko wrogość. Wskutek panowania wrogości
wrze dziś cały świat. Jeśli będziecie pielęgnowali w sercu satję i
dharmę, nie będzie w nim miejsca na wrogość.
Studenci!
Jeśli mocno ugruntujecie w sercu satję i dharmę, żadne złe skłonności
nie znajdą do niego wstępu. Z drugiej strony, jeśli w jednej chwili masz
w sercu satję i dharmę, a w następnej - adharmę i asatję (nieprawdę i
nieprawość), czy możesz nazywać się istotą ludzką? Jakie jest znaczenie
ludzkiego charakteru? Jest nim jedność myśli, słów i czynów. To
prawdziwa dharma człowieka.
Podczas ślubu Sity i Ramy, król Dżanaka poprosił Ramę, żeby przysiągł,
że będzie dzielił z Sitą dharmę, arthę i kamę (prawość, majątek i
pragnienia). Rama pomyślał: "Co to znaczy dharma? Oznacza dharmę
ziemską, czy dharmę wewnętrzną? Według ziemskiej dharmy, moje szczęście
jest jej szczęściem, mój majątek jest jej majątkiem, a moje upodobania
są jej upodobaniami".
Rama obiecał to Dżanace i rzekł: "Przyjmuję wszystkie zasady ziemskiej
dharmy. Ale nie przyjmuję dzielenia z nią mojej wewnętrznej dharmy.
Oznacza to, że jeśli Sita stanie się przeszkodą w wykonywaniu mojej
wewnętrznej dharmy, przedłożę swoją wewnętrzną dharmę ponad jej dharmę".
Dlatego też, kiedy pewien pracz wyraził wątpliwości co do Sity, która
spędziła dziesięć miesięcy w niewoli u Rawany na Lance, Rama natychmiast
skazał Sitę na wygnanie z królestwa. To oznacza, że Rama zostawił Sitę,
ponieważ poczuł, że jest ona przeszkodą w wykonywaniu jego wewnętrznej
dharmy.
Rama przez całe życie ściśle trzymał się wedyjskiego nakazu
satjam wada. Nie tylko dotrzymał słowa, ale wypełnił też obietnicę
daną Kajkeji przez jego ojca Daśarathę. Pomyślał sobie: "Obietnica dana
przez mojego ojca Daśarathę nie różni się od mojej obietnicy". Dlatego
uznał, że obietnica dana przez jego ojca jest jego własną. Oto prawdziwa
dharma. Ramo wigrahawan dharma - Rama to uosobiona dharma. Rama radżja
(rządy Ramy) to w rzeczywistości tjaga radżja (rządy nieprzywiązania).
Ustanawiają one zasadę nieprzywiązania.
Pomagajcie każdemu i rozmyślajcie nieustannie o imieniu Boga. Tak należy
rozumieć rozmyślanie o Ramie, zawsze, o każdej porze. Rama jest
wszędzie. Błędem jest myśleć, że Rama znajduje się w jednym miejscu, a w
innym go nie ma.
Praktykujcie czystość, cierpliwość i wytrwałość
W Bharacie prawie w każdej wiosce jest świątynia Ramy. Nie ma nikogo,
kto nie znałby imienia Ramy. Od czasów starożytnych ludzie Bharatu
praktykują dobroczynność, trzymają się w życiu satji i dharmy oraz
odczuwają bliskość z Ramą. Istnieje powszechne powiedzenie o Ramie:
Iti Rama - ten, który przynosi zadowolenie, to Rama. Imię Ramy raduje
każdego. Nigdy nie uważajcie Ramy tylko za syna Daśarathy. Rama jest
obecny w każdym sercu. Ludzie mówią zwykle: "Mój Atmarama wie to",
odnosząc się do Ramy jako własnej atmy. Atma jest imieniem Ramy. Ten sam
pierwiastek atmy jest obecny w każdym sercu. Musisz koniecznie znać tę
prawdę i zgodnie z nią postępować.
Nigdy nie łam swojej obietnicy. Tak dalece, jak to tylko możliwe,
wykonuj tylko takie czyny, które zadowalają twoje sumienie. Oto
prawdziwa droga życia.
Mędrzec Wjasa napisał 18 puran (pism mitologicznych). Skoro każda z nich
jest bardzo obszerna, czy ktoś może zgłębić wszystkie 18 puran, nawet
jeśli przeznaczy na to całe swoje życie? Długość życia człowieka w
kalijudze jest bardzo krótka. W dwaparajudze było ono o wiele dłuższe. W
czasie wojny opisanej w Mahabharacie, Kriszna miał 76 lat, Ardżuna 74, a
Bhiszma, głównodowodzący wojska Kaurawów, miał 112 lat! W dwaparajudze
70-letniego człowieka uważano za młodego chłopca. Dzisiaj jednak nawet
17-latek jest słaby jak starzec. Co jest tego powodem? W tamtych czasach
serce ludzi było bardzo święte, ponieważ praktykowali czystość,
cierpliwość i wytrwałość. Dzięki temu pozostawali zawsze młodzi. Dlatego
zamiast propagowania satji i dharmy, powinieneś wprowadzać je we własne
życie. W kalijudze dużo się zmieniło. Wielu ludzi wchodzi w utarczki z
innymi w imię budowania świątyni dla Boga. Dlaczego ma być jakaś
niezgodność zdań, jeśli chodzi o budowanie Bogu świątyni? Zamiast
walczyć z tymi, co chcą wznieść świątynię dla Boga, powinno się ich
zachęcać. Życie nabiera znaczenia, gdy działa się cierpliwie i wytrwale.
Dlatego, studenci, utrzymujcie święte myśli w sercu. Oprócz rozmyślania
o Bogu, czyńcie wysiłki, żeby wcielać w życie satję i dharmę. Kiedy
zdobędziecie miłość Boga, będziecie mieć w życiu wszystko. Jak możecie
zdobyć miłość Boga? Jedynie postępując zgodnie z satją i dharmą, które
są postaciami Boga. Prawda jest Bogiem. Słowo Bóg nie różni się od słowa
dharma. Dharma to słowo sanskryckie. Ludzie tłumaczą je na wiele
sposobów. Wedy, śastry (pisma filozoficzne), itihasy (opowieści o
bohaterach) i purany (pisma mitologiczne) używają słowa dharma w jego
prawdziwym znaczeniu. Niektórzy ludzie nazywają ją prawością lub prawym
działaniem. Ale to nie są jej rzeczywiste znaczenia. W istocie dharma
jest tym, co zalewa twoje serce błogością. Powiedziane jest:
Dharmam puruszasja lakszanam - dharma jest cechą człowieka. Słowo
purusza nie odnosi się tu jedynie do mężczyzn. Obejmuje również kobiety.
Mężczyzna i kobieta to jedynie określenia, dla odróżnienia jednej
postaci od drugiej. One nie mówią o różnicy między jedną atmą a drugą. W
dzisiejszych czasach nawet kobiety noszą spodnie i koszulę. Czy możemy
nazywać je mężczyznami tylko dlatego, że noszą męski ubiór? Nie, nie.
Dlaczego? Ubranie to jedynie zewnętrzne okrycie. Życie i śmierć są
również tylko tym. Jezus powiedział: "Śmierć to szata życia". Ciało jest
jak ubranie. Ty nie umierasz, kiedy umiera ciało. Nie przywiązuj wagi do
dehy (ciała). To dehi (atma) jest twoją rzeczywistością. Poznaj tę
prawdę i osiągnij w życiu całkowite spełnienie.
Usuńcie niepokój panujący w społeczeństwie i ustanówcie pokój oraz dobro
poprzez praktykowanie trikarana śuddhi (jedności myśli, słów i czynów).
Na świecie, gdziekolwiek spojrzeć, rzuca się w oczy nieobecność prawa i
porządku. Dla wskrzeszenia i ustanowienia prawa i porządku na świecie
praktykujcie satję i dharmę. Uważając satję i dharmę za dwoje własnych
oczu. Studenci powinni wspierać pomyślność społeczeństwa i narodu. Jest
to dziś ich główny obowiązek.
Bhagawan zakończył swój dyskurs bhadżanem Gowinda Kriszna dżej Gopala Kriszna dżej.
Tłum. Grzegorz Leończuk
red. Bogusław Posmyk
Źródło: Sanathana Sarathi, październik 2012
(isdk)
Notka redakcyjna:
Niniejszy dyskurs nie występuje w serii Sathya Sai Speaks; został opublikowany w Sanathana Sarathi, October 2012.
