Gdy cieszymy się, że jesteśmy mu bliscy i drodzy,
On sieje niepokój i smutek rozłąki w naszym sercu.
Gdy jesteśmy pogrążeni w rozpaczy
i mamy poczucie, że Jego gra wywołuje u nas płacz,
On daje nam tyle śmiechu, że nie możemy się opanować.
Gdy poruszamy się na grzbiecie fali jego pochwał,
On przekłuwa naszą pychę drwinami w odpowiedniej chwili.
Gdy wędrujemy zupełnie wolni dzięki łasce: "Nie lękaj się",
On zsyła nam trudności i kłopoty, i przechodzi obok bez słowa.
Nie możemy zawrócić ani iść naprzód.
Ten, który mieszka w Parthi, podtrzymuje niespokojny świat.
Któż teraz może rozwiązać dla nas Jego tajemnicę?

W głębi serca człowieka, w subtelnej przestrzeni (akaszy), przebywa Bóg połączony z jaźnią, tak jak słońce jest połączone z cieniem. Światło i cień to dwa ptaki. Światło jest przyczyną cienia; cień zawiera się w świetle, gdyż gwarantuje bliskość światła. Cień potrzebuje obecności światła. Światło i cień są całkowicie nierozłączne. Podobnie indywidualna jaźń (dżiwi) i uniwersalna jaźń (brahman) są ze sobą połączone i stanowią nierozdzielne byty. Indywidualna jaźń, tak jak cień, istnieje w brahmanie i dzięki niemu oraz jest częścią tej samej boskiej chwały. Każdy człowiek musi uświadomić sobie tę jedność.

Cienie są liczne i różne, chociaż światło jest jedno. Gdy Jeden odbija się w wielu, w mnogości dżiw, w każdej z nich przejawia się w postaci jaźni, która obserwuje nieporuszona jako świadek. Atma (boska jaźń) jest wieczna. Jaźń jest prawdą. Jednak jaźń jest zamknięta w ciele, kościach i skórze, dlatego człowiek ulega złudzeniu i wierzy, że źródłem błogości jest zewnętrzna powłoka, a nie wewnętrzny rdzeń. Głównym obowiązkiem człowieka wobec samego siebie jest przeniknąć przez te powłoki i zdobyć najwyższą błogość, jaką zapewnia wyłącznie jego wewnętrzne źródło - atma. Każdy w swoim najlepszym interesie musi starać się osiągnąć tę jedność, która jest jego wewnętrznym skarbem. Osiągnięcie tej bliskości jest najważniejszą praktyką duchową (sadhaną). Oznacza ona podjęcie starań i wysiłków dla zrealizowania upragnionego celu.

Działania pozbawione prawdy nie zasługują na to, by nazywać je praktyką duchową. Atma to uniwersalna, wieczna prawda, dlatego nie można jej osiągnąć przez prowadzenie poszukiwań w przedmiotowym i przemijającym świecie. Boskość jaśnieje w waszym sercu i tylko tam można ją zdobyć.

Ciało to rydwan. Woźnicą jest intelekt (buddhi). Zmysły to konie. Wodze, które kontrolują i zatrzymują konie, to umysł (manas). Gdy umysł chwieje się i błądzi, bez stałości celu, konie biegną jak szalone, zagrażając nawet woźnicy - intelektowi (buddhi).

Mowa jest ważną funkcją zmysłów i pomaga zaspokajać kaprysy umysłu. Dlatego trzeba kontrolować umysł i nie zanieczyszczać go pragnieniem przyjemności zmysłów. Umysł nie może miotać się na falach potwierdzenia i zaprzeczenia, akceptacji i odrzucenia, zdecydowania i wątpliwości. Umysł musi działać jako współpracownik intelektu. Mowa, która służy umysłowi i umysł, który służy intelektowi, to droga do najwyższego pokoju (praśanti)! Zważajcie na to, aby powoli i stale kierować intelektem, żeby zwrócił się ku atmie. Mowa z umysłem, umysł z intelektem i intelekt oświetlony przez atmę - to zapewni wam osiągnięcie prawdziwego celu.

Atma jest wieczna; ukazuje odwieczną prawdę przekraczającą granice przestrzeni, czasu i przyczynowości. Upływający czas nie ma wpływu na prawdę, począwszy od przeszłości, przez teraźniejszość, po przyszłość. Podobnie mądrość duchowa (dżniana) nie zmienia się ani nie staje się jasna z upływem czasu. W rzeczywistości mądrość to prawda, a prawda to mądrość. Dlatego musicie starać się ze wszystkich sił doświadczać jedności mowy, mądrości i atmy.

Nie musicie biegać w poszukiwaniu Boga, ponieważ sami jesteście Bogiem. Bóg mieszka w waszym sercu. Bóg otacza wszystko. Wszystko jest Bogiem. Wszystkie istoty są Bogiem. On jest wszechobecną siłą motywującą. Miejcie silną wiarę w tę prawdę. Tak jak ogień w zapałce, tak boskość jest ukryta w człowieku. Ogień pojawia się, gdy potrze się zapałką o bok pudełka. Podobnie, gdy jednostka (dżiwi) zetknie się z Bogiem (dewą), wówczas płomień dżniany rzuca światło mądrości. Jak można zasmakować doświadczenia mądrości? W jakiej postaci przejawia się mądrość? Mądry człowiek do nikogo nie czuje nienawiści, nikogo nie ignoruje, nie obwinia ani nie krzywdzi. Co skłania was do tego, by kochać innych? Pragnienie, aby kochać i być kochanym, istnieje w każdym. Tak więc, jeśli zaprzeczacie miłości lub nienawidzicie, ranicie nie tylko osobę, lecz także uniwersalną zasadę, samą boską naturę.

Wiedzcie, że wszystko, co czujecie lub czynicie, jest ofiarą dla Boga, która dociera do Niego. Dlatego bądźcie ostrożni. Nie ofiarowujcie złych myśli, słów i czynów, jakich On nie przyjmuje. Ofiarujcie Bogu to, co święte i czyste. To wasz obowiązek. To przyniesie zadowolenie z siebie. Zadowolenie z siebie prowadzi do samopoświęcenia, a samopoświęcenie wiedzie do samorealizacji. Podstawą wszystkiego jest wiara. Zadowolenie z siebie, samopoświęcenie i samorealizacja zależą od wiary. Wiara decyduje o tęsknocie, tęsknota określa owoc, natomiast czyn stanowi o etapie, który można osiągnąć. Szczerość czynu wspiera czystość ścieżki, czystość ścieżki determinuje znaczenie mądrości, zaś prawdziwa mądrość jest samą boskością. Działanie, zachowanie i sposób życia muszą być zdyscyplinowane i szlachetne. Jak umysł obciążony pragnieniami może być kiedykolwiek zadowolony? Jak może przyjąć z radością poświęcenie? Dlatego musicie angażować się jedynie w takie działania, które sprzyjają nieprzywiązaniu i wyrzeczeniu!

Pewien wielbiciel zapytał stwórcę, Brahmę: "Dla kogo wzniosłeś Meru, górę ze złota? Wyrzeczony nie chciałby mieć z nią nic wspólnego; ktoś, kto pragnie złota, nie będzie zadowolony z jednej góry Meru! Nawet tysiąc gór Meru tylko zachęci go do tego, aby pragnąć więcej!". Taka jest natura pragnień - rosną w nieskończoność. Ograniczanie pragnień jest jedynym sposobem na osiągnięcie spokoju umysłu.

Czym dokładnie jest pokój? To etap, na którym zmysły są opanowane i utrzymywane w równowadze. Samatwam joga ućjate - mówi się, że joga to spokój umysłu. Życie powinno opierać się na czterech filarach - prawdzie, prawości, pokoju i miłości (satji, dharmie, śanti i premie) - które mocno je chronią przed wzburzonymi falami radości i smutku. Spośród czterech filarów największą podporą jest miłość. Miłość jest prawdziwym tchnieniem, jedynym celem życia człowieka. Kochajcie Boga i zdobądźcie siłę, aby stawić czoła życiowym przeciwnościom. Miłość usuwa ciosy losu. Miłość łączy i wiąże rodziców z dzieckiem. Miłość uświęca ciało i przydaje mu piękna.

Prawda jest taka, że świat subiektywny i świat obiektywny to nie są dwa światy; to tylko aspekty Jedynego. Do kogo należy i skąd pochodzi, jaką czerpie się ze zmysłów? Z ciała czy z atmy? Zmysły są jedynie narzędziami. Posługuje się nimi umysł. Umysł nazywa się Indrą, ponieważ kieruje zmysłami (indrijami). Umysł musi działać zgodnie z nakazami intelektu, a nie według własnych zachcianek. Gdy intelekt kieruje się ku atmie we wnętrzu, zostaje oświecony.

Ucieleśnienia miłości!

Nie zwracajcie uwagi na dzień, w którym to ciało przyszło na świat, ani nie realizujcie egoistycznych celów, ostentacyjnie świętując to wydarzenie. Dzień, w którym zamanifestujecie czyste uczucia w swoim sercu, zasiejecie silną wiarę w Boga w swoich myślach i rozwiniecie bezinteresowny zapał do służenia innym - ten dzień zasługuje na świętowanie prawdziwych urodzin. Sewa może przynieść wam doświadczenie wszechobecności Boga - Boga w postaci Wisznu.

W wielu stanach ludzie cierpią z powodu zniszczeń spowodowanych przez powodzie i cyklony. W innych stanach tysiące ludzi dotknęła klęska głodu wywołana długotrwałą suszą. Dla przykładu, mieszkańcy dystryktu Nellore doznali wielu nieszczęść i strat. Podejmijcie właściwe działania służebne w tych miejscach. Wielbiciele z sąsiednich dystryktów również muszą przyłączyć się do tego zadania. Dlaczego! Wszędzie tam, gdzie jest potrzeba, gdy tylko pojawia się wezwanie, musicie kierować się pragnieniem bezinteresownej służby, aby ofiarować sewę bez wytchnienia.

Tłum. Dawid Kozioł

Źródło: www.sssbpt.info/ssspeaks/volume17/sss17-29.pdf