Czy życie polega na zarabianiu na życie, jedzeniu i spaniu,
i na marnowaniu czasu na próżne plotki?
Czy poprzednie ludzkie narodziny
zostały dane przez Boga w tym celu? Nie.
Przynajmniej od tej chwili prowadź prawdziwie ludzkie życie
i osiągnij spełnienie.
Na końcu języka mieszka bogini dobrobytu.
Na końcu języka pozostają przyjaciele i krewni.
Zniewolenie mieszka na końcu języka.
Śmierć czyha na końcu języka.

Ucieleśnienia boskiej miłości!

Dzięki sile mowy (wak) można zdobyć królestwo lub wielkie bogactwo. Dzięki mowie można nawiązywać przyjaźnie i relacje. Z powodu mowy można się uwikłać i stracić wolność. Z powodu mowy można nawet umrzeć.

Mowa jest siłą życiową istot ludzkich. Mowa jest podstawą życia. Mowa jest wszechpotężna. Święty Dżajadewa zwrócił się do swojego języka tymi słowami: "O języku! Ty wiesz wszystko o słodyczy mowy! Cieszysz się prawdą i dobrem; intonuj słodkie i święte imiona Pana - Gowinda! Damodara! Madhawa! Nie złorzecz nikomu. Mów słodko i łagodnie".

Kriszna mówi w Gicie: "Niech twoja mowa będzie szczera, uprzejma, dobra i wolna od niechęci". Niestety, tak święta i słodka mowa stała się rzadkością, dlatego społeczeństwo jest przesiąknięte goryczą i niezgodą. Nieograniczoność szalonej cywilizacji zniszczyła dyscyplinę i moralność, a społeczeństwo zmieniła w piekło. Dzisiaj społeczeństwo jest podzielone na niezliczone sposoby i nie ma w nim pokoju. Z powodu różnic kastowych, wyznaniowych i językowych, a także ograniczonej lojalności i różnych pragnień, gwałtowne konflikty zmieniły relacje społeczne w cmentarz.

Życie człowieka jest skażone egoizmem i pogonią za przemijającymi przyjemnościami, dlatego zapomina on, co jest wieczne i prawdziwe. Egoizm jest powszechny. Nawet miłość do rodziców i dzieci jest skażona egoizmem. Dzisiaj człowiek stał się zabawką w rękach egoizmu.

Z jednej strony człowiek osiągnął zdumiewający postęp w nauce i technice, szczególnie w dziedzinie elektroniki, syntetyków, energii atomowej i odkrywania przestrzeni kosmicznej. Z drugiej strony, jesteśmy świadkami kryzysów politycznych i gospodarczych, konfliktów kastowych i społecznych oraz niepokojów wśród studentów.

Dzisiaj wartości moralne wśród ludzi powoli zanikają. W sferze moralnej, etycznej i duchowej postawy ludzi stają się gorsze, co jest niepokojące. Nawet doświadczeni uczeni i wybitne osobistości życia publicznego dają się wciągnąć w spiralę zaciekłych sporów z powodu ograniczonego myślenia. Jedność między ludźmi niszczą ideologiczne i sekciarskie różnice między tymi, którzy są dobrze wykształceni i bardzo inteligentni. Intelektualistów szerzących niezgodę jest coraz więcej, tylko nieliczni krzewią jedność w różnorodności. U podstaw tych wszystkich skłonności leży prawda, że ludzkość wciąż nie wyszła z etapu zwierzęcego.

Ludzie muszą uświadomić sobie, że w istocie mają boskie pochodzenie. Indywidualne jaźnie pochodzą z oceanu sat-czit-anandy, tak jak fale z oceanu. Ludzie doświadczą prawdziwej błogości, gdy uświadomią sobie tę prawdę.

Aby transformować świat ze stanu, w jakim się obecnie znajduje, nie trzeba tworzyć nowego systemu społecznego, nowej religii ani nowej wiary. Potrzebna jest grupa mężczyzn i kobiet reprezentujących święte ideały. Gdy pojawią się takie pobożne dusze, kraj będzie cieszył się boskim przewodnictwem. Jednak pobożni ludzie mogą przetrwać tylko w takim społeczeństwie, w jakim panuje czystość umysłu i dobry charakter. Podstawą rozwoju tych cech jest moralność. Niemniej moralność nie rozkwitnie bez duchowości. Dlatego gmach dobrego społeczeństwa trzeba zbudować na fundamencie duchowości, wzmocnić go filarami czystości i charakteru oraz położyć na nim dach moralności.

Dobre imię i chwała Bharatu opierają się na duchowości od czasów starożytnych. Bharat zdobył dobre imię i sławę dzięki szlachetnym mężczyznom, cnotliwym kobietom i przykładnym dzieciom. Ich ideały są dziś wciąż wyraźnie widoczne. Hariśczandra, Nala i inni cały czas pozostają w pamięci, ponieważ przestrzegali prawdy. Odważne kobiety, takie jak Sawitri, która dzięki oddaniu i determinacji, przywróciła do życia swego ukochanego męża, wyrywając go z rąk śmierci, a także Sita, która w niewoli na Lance przeszła wszystkie ciężkie próby, zapewniając pomyślność i dobrobyt krajowi dzięki swojemu wzorowemu charakterowi.

Dzisiaj moralność i charakter mają małą wartość. Liczą się tylko pieniądze. Jednak pieniądze i wszystko to, co można dzięki nim zdobyć, nie przyniosą pokoju. Pokój można osiągnąć wtedy, gdy człowiek przejawia swoją wewnętrzną boskość. Bóg jest wewnętrznym mieszkańcem każdej istoty. Dlatego nikt nie powinien nikomu okazywać niechęci.

Jednak dzisiaj człowiek jest opanowany przez egoizm. Jego myśli, spojrzenia, słowa i czyny są skażone egoizmem. Człowiek jest niewolnikiem zmysłów. Krótko mówiąc, człowieczeństwo znajduje się w stanie upadku.

Najważniejsza jest kontrola zmysłów. Obecnie człowieka otoczyły złe cechy, takie jak zazdrość i nienawiść. Człowiek musi manifestować współczucie, które mieszka w jego sercu.

Kiedyś święty Tjagaradża przez chwilę nabrał wątpliwości co do waleczności Ramy, a później uświadomił sobie, że Rama nie mógłby wzbudzić lojalności i oddania ludzi, takich jak Lakszmana i Bharata, gdyby nie był wszechmocny. Na podstawie tego zdarzenia musicie zrozumieć, że gdyby Sai nie miał niezwykłej mocy, to czy mógłby przyciągnąć do siebie ludzi z Ameryki, Anglii i z innych krajów? Jeśli w Sai nie ma mocy, to jak możecie wyobrazić sobie wielbicieli, którzy przyjeżdżają do niego z jakiegokolwiek kraju? Czy to są naiwniacy? Czy to są głupcy? Wcale nie. To bardzo inteligentni ludzie. Sama inteligencja to za mało. Muszą być napełnieni boskimi uczuciami.

Trzeba uświadomić sobie, że boskości w ludziach nie można mierzyć w kategoriach ziemskich dóbr. Boskość należy mierzyć w kategoriach miłości. Ludzkość musi zrozumieć tę zasadę miłości.

Gdzie jest miłość, tam nie będzie nienawiści. Bez nienawiści nie będzie zagrożenia dla pokoju w społeczeństwie. Aby zdobyć pokój, społeczeństwo musi pielęgnować miłość. Oznacza to, że umysł musi być wypełniony serdecznymi myślami.

Księżyc jest bóstwem przewodnim umysłu. Dzisiaj jest Purnima (dzień pełni księżyca). Co znaczy 'Purnima'? 'Purnima' znaczy zatoczenie pełnego koła i powrót do punktu wyjścia. Półkole symbolizuje życie doczesne; przypomina literę C. Przyrównuje się ją do nauki, która jest wiedzą niepełną. Pełne koło, którego symbolem jest księżyc, wskazuje stan umysłu, gdy jest on pełen miłości.

Dzisiaj obchodzimy Gurupurnimę. Guru znaczy wielki. Guru ma także inne znaczenie: 'Gu' znaczy ciemność, a 'ru' - rozproszenie. Guru znaczy 'ten, kto rozprasza ciemność' (nauczyciel rozprasza ciemność ignorancji). Gurupurnima to dzień, w którym człowiek obchodzi rozproszenie ciemności ignorancji w umyśle. Dlatego ludzie powinni napełniać umysł wszechogarniającą miłością. Aby doświadczyć pełni miłości, musicie całkowicie wypełnić serce miłością. Taki skutek przyniesie pełne oddanie.

Jednak dzisiaj oddanie nie jest pełne. Dlatego korzyści również są częściowe. Powierzchowni wielbiciele nie mogą oczekiwać całej nagrody. Pan obdarza pełną łaską tych, których serce jest przepełnione oddaniem. Aspiranci duchowi mogą podążać każdą z dziewięciu ścieżek oddania i urzeczywistnić boskość. Na jednej z tych ścieżek trzeba pielęgnować postawę przyjaźni z Bogiem, ponieważ Bóg jest jedynym prawdziwym i wiecznym przyjacielem każdego człowieka.

W procesie osiągania jedności z boskością na pierwszym etapie każdy powinien uważać siebie za posłańca Boga. Każdy Hindus powinien upowszechniać przesłanie duchowości Baby. Wszyscy powinniście zwrócić uwagę na najważniejszą prawdę: Jeśli duchowość odejdzie z Bharatu, Bharat przestanie istnieć. Jeśli Bharat odejdzie, odejdzie cały świat. Przeznaczenie świata zależy od Bharatu.

Bharat dręczą różne choroby, dlatego że zapomniano o duchowości. Miłość właściwie zniknęła. Człowieczeństwo upada. Człowieczeństwo może istnieć wtedy, gdy umysły są święte. Człowieka nazywa się 'manudżą', co oznacza tego, który pochodzi od Manu. Podarował on ludzkości Dharmaśastrę (kodeks prawego postępowania). Dzisiaj sądy nie stosują kodeksu Manu. Sprawiedliwość stała się wytworem czasu, okoliczności i pieniędzy. Dzisiaj zapomnieliśmy o Manu.

Zapomnieliśmy również o Kautilji. Był on autorem Arthaśastry (praw ekonomii i umiejętności rządzenia krajem). Dzisiaj nasza gospodarka jest pogrążona w całkowitym chaosie. Trzeba przyswoić sobie ponownie nauki Kautilji.

Bez podtrzymywania ideałów wielkich ludzi, takich jak Hariśczandra, którzy poświęcili wszystko dla prawdy, dzisiaj ludzie stają się niewolnikami zmysłów.

Nauczyciele! Przekazujcie uczniom ideały wielkich mędrców, bohaterów i bohaterek Bharatu, którzy przestrzegali najwyższych wartości i stanowili przykład dla świata. Uczniów trzeba uczyć postępować tak jak postępują idealni synowie, np. Śrawanakumar. Jeden dobry syn może ocalić całą rodzinę. Ekalawja jest przykładem najwyższego oddania dla guru. Prahladę należy przedstawiać jako najlepszy przykład całkowitej wiary w Boga. Nauczyciele powinni wpajać dzieciom takie oddanie dla Boga.

W imię sekularyzmu rządy nie powinny ingerować w praktykowanie różnych religii przez obywateli. Nikt nie może krytykować wyznania innych. Boskość, którą czczą wszystkie religie, jest jedna i ta sama, chociaż może być nazywana różnymi imionami. W imię religii zachęca się do gwałtownych konfliktów. Dzieci trzeba uczyć szacunku dla wszystkich religii.

Nauczyciele powinni także uświadamiać dzieciom prawdziwy cel edukacji. Edukacja powinna przygotowywać do prawego życia, a nie do zarabiania pieniędzy. Dobre cechy są cenniejsze niż pieniądze. Satjabhama zrozumiała, że imię Pana i ofiarowany Mu liść bazylii mają większą wartość niż jej wszystkie klejnoty złożone na szalce, aby zrównoważyć ciężar Kriszny.

Nauczyciele powinni praktykować zasady, których uczą dzieci. Jeśli uczą dzieci, aby się nie kłóciły lub nie paliły, to również powinni powstrzymywać się od takiego zachowania.

Nauczyciele! Przez ostatnie trzy dni znosiliście wiele niedogodności i trudności z powodu oddania dla Swamiego. Uznaliście to za praktykę duchową. Ciało ma służyć jako narzędzie do urzeczywistnienia prawości. Nie ma wzrostu bez bólu. Poświęcenie jest środkiem do osiągnięcia nieśmiertelności. Miłość i poświęcenie są dla człowieka jak dwoje oczu. Niezależnie od tego, jakie jest wasze poświęcenie, traktujcie je jak ofiarę dla Boga. Wówczas praca przekształci się w oddawanie czci.

Swami pragnie jedynie waszej miłości.

Tłum. Dawid Kozioł

Źródło: www.sssbpt.info/ssspeaks/volume27/sss27-21.pdf