Projekt dostarczania wody pitnej Śri Sathya Sai

Realizacja projektu zaopatrzenia obszarów wiejskich w wodę pitną, nazwanego Śri Sathya Sai Drinking Water Supply Project miała miejsce w latach 1995-97 i objęła ponad 750 wsi w stanie Andhra Pradeś w południowych Indiach (regiony Anantapur, Medak i Mahaboobnagar).

Ziemie w stanie Andhra Pradeś należą do jednych z najbardziej dotykanych przez długotrwałe susze terenów w całych Indiach. Problem chronicznych niedoborów wody na tych obszarach jest potęgowany przez wysokie stężenie fluoru w wodach gruntowych, co sprawia, że spożywanie wody jest bardzo niekorzystne dla zdrowia ludzi i zwierząt. Do czasu, gdy w kranach w domach mieszkańców wiosek objętych projektem popłynęła pierwsza woda, jej pozyskiwanie oznaczało pokonywanie każdego dnia przez Hindusów dużych odległości, a do transportu używano zwykłych wiader. Nierzadko wędrówki po niezbędny dla życia produkt kończyły się fiaskiem, gdyż palące słońce i brak opadów powoduje szybkie wysychanie rzek i zbiorników wodnych. Projekt bezpośredniego zaopatrzenia wiosek w wodę pitną przez wykorzystanie systemu rurociągów oznaczał koniec codziennej udręki dla setek tysięcy mieszkańców. Inicjatorem całego przedsięwzięcia był Bhagawan Śri Sathya Sai Baba. Realizację projektu obejmującego ponad milion mieszkańców, przy aprobacie rządu stanu Andhra Pradeś przeprowadziła specjalizująca się w budowie systemów rurociągowych firma EEC - the Construction Group of Larsen & Tuobro Limited.

Całkowity koszt projektu wyniósł 63 miliony USD. Przedsięwzięcie zostało sfinansowane przez charytatywną organizację Sri Sathya Sai Central Trust. Pieniądze zostały zebrane dzięki darowiznom wpłacanym przez ludzi dobrej woli.

W ramach projektu wybudowano:

• ponad 20.000 km rurociągu (z różnego rodzaju materiałów),
• 270 wież ciśnień (każda o pojemności 40 - 300 tys. litrów),
• 125 zbiorników naziemnych (o pojemności 20 - 80 tys. litrów),
• 43 zbiorniki ściekowe (o pojemności 100 - 2,5 tys. litrów) oraz
• ponad 1500 cystern betonowych (każda o pojemności 2,5 tys. litrów) umożliwiających bezpośrednie pobieranie wody.
  
  
  

Rozmiar projektu zaopatrzenia w wodę pitną wymagał od realizatorów bardzo sprawnej organizacji. W przedsięwzięciu zostało użytych kilkaset różnego rodzaju dźwigów i specjalistycznych urządzeń. Rury i inne materiały, jakie wykorzystano przy budowie systemu rurociągów były dostarczane przez ponad 32.000 ciężarówek i 500 wagonów towarowych przez okres około sześciu miesięcy. W szczytowej fazie realizacji projektu całkowita liczba zatrudnionych pracowników wyniosła 55.000 osób, w innych etapach zatrudnionych było około 30.000 osób. Projekt zaopatrzenia w wodę pitną ubogich i najbardziej potrzebujących mieszkańców obszarów wiejskich w południowoindyjskim stanie Andhra Pradeś był trzecim z kolei wielkim przedsięwzięciem zainicjowanym i wspieranym przez Bhagawana Śri Sathya Sai Babę. Wcześniejsze jego wielkie inicjatywy umożliwiły korzystanie z bezpłatnej edukacji oraz opieki medycznej.



[Źródła: www.srisathyasai.org.in; www.sathyasai.org/saiwater/content.htm]

Indie znano w Europie od ponad 2000 lat, przede wszystkim z powodu przypraw. Prowadzono tu regularny handel i wymianę towarów. Z Indii płynęła na Zachód również i wiedza (np. w dziedzinie matematyki i astronomii). Handlarze i podróżnicy z Europy przybywali tu drogą lądową - tą samą, którą podążał Aleksander Wielki, aby podbić Indie. Później, gdy muzułmanie opanowali Środkowy Wschód, droga lądowa została odcięta i handel zamarł. Jednak Europie zależało na odnowieniu kontaktu z Indiami, dlatego zaczęto szukać drogi morskiej. Warto tu wspomnieć, że jednym z tych, którzy planowali odkryć tę drogę, był Krzysztof Kolumb.

Kolumb żeglował w poszukiwaniu drogi do Indii, ale jak dobrze wiadomo, skończył na odkryciu całkiem innego kontynentu. Wyzwanie związane z odkryciem morskiej drogi do Indii pozostało aktualne, aż sprostał mu Portugalczyk Vasco da Gama. Tak więc to Portugalczycy jako pierwsi ustanowili kolonie w Indiach. Inne wielkie mocarstwa szybko poszły w ich ślady. Na początku XVIII wieku Brytyjczycy wylądowali na wschodnim wybrzeżu Indii w pobliżu małej rybackiej wioski zwanej Chennaipatnam. Tutaj zbudowali fort (Fort St. George, który istnieje do dziś) i szybko opanowali całe południe, wypierając Holendrów i Francuzów. Wioska Chennaipatnam rozwinęła się w miasto, a potem w metropolię zwaną Madrasem; ostatnio przemianowano je na Chennai. Później Brytyjczycy zajęli kolejno obszary północno-wschodnie i północno-zachodnie, ustanawiając w ten sposób swoje imperium w Indiach.

W niniejszym artykule chcielibyśmy opowiedzieć o madraskim problemie wody i o tym, jak Swami doprowadził do jego rozwiązania.

W pobliżu Madrasu nie ma wielkich rzek, dlatego już od XIX w. występował tutaj problem zaopatrzenia w wodę. W 1884 r. brytyjski inżynier nazwiskiem Fraser jako pierwszy pomyślał o systemie zaopatrzenia miasta w wodę. W tym czasie Madras wraz z przedmieściami zamieszkiwało około 470 tysięcy ludzi. Fraser zaproponował zbudowanie małej tamy na pobliskiej rzece. Rzeka ta na ogół pozostaje wyschnięta, ale w okresie północno-wschodniego monsunu płynie w niej woda. Zbudowano więc tamę i kanałami doprowadzono wodę do dwóch zbiorników: Sholavaram i Red Hills. Wówczas zbiorniki te zapewniały nie tylko wodę pitną dla Madrasu, ale także wodę do nawadniania pól. Wodę przeznaczoną dla miasta oczyszczano w stacji filtracyjnej na terenie Kilpauk w obrębie Madrasu. Stacja ta istnieje do dziś. Z biegiem lat zaprzestano kierowania wody do celów nawadniania, przeznaczając całą zawartość zbiorników wyłącznie dla miasta. Mimo to zbiorniki stały się niewystarczające, gdyż zapotrzebowanie ciągle rosło. Zbudowano jeszcze jeden zbiornik, tym razem w Poondi, ale wkrótce znów zapotrzebowanie przerosło dostawy.

Na początku lat sześćdziesiątych XX w. rząd Indii dostrzegł wodny problem Madrasu i ogłosił, że zostaną podjęte działania w celu doprowadzenia do miasta wody z rzeki Krishny z sąsiadującego stanu Andhra Pradeś. W 1968 r. podpisano porozumienie, zgodnie z którym stany Maharashtra, Karnataka i Andhra Pradeś zobowiązały się do corocznego udostępniania ze swoich części rzeki Krishny po 142 mln m³ wody dla Madrasu. Tak więc Madras miał otrzymywać rocznie 426 mln m³ wody z rzeki Krishny. Ale jak przetransportować takie ilości wody na tak dużą odległość? Ówczesny plan wymagał wielkich nakładów, na które nie było widoków. Tak więc woda z rzeki Krishny dla Madrasu pozostała w sferze planów.

Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych rząd Tamil Nadu (stanu, w którym leży Madras) przygotował plan, nazwany "Veeranam Project", przewidujący doprowadzenie wody z południa, z rzeki Kaveri. Projekt ten upadł z powodu uwikłania w skandale korupcyjne. Pozostały po nim jedynie olbrzymie betonowe rury rozłożone wzdłuż nadmorskiej drogi w pobliżu Madrasu, i głębokie rowy, w których miały być ułożone owe rury.

Po niepowodzeniu projektu "Veeranam" rząd Tamil Nadu postanowił poważnie zająć się możliwością sprowadzania wody z Krishny. W końcu zawarł układ z rządem stanu Andhra Pradesh. Układ polegał na doprowadzeniu wody z rzeki Krishny, zebranej przy zaporze Srisailam w Andhra Pradesh, kanałem do zbiornika Kandaleru (w Andra Pradesh), a stąd innym kanałem o długości około 150 km do granicy stanu Tamil Nadu. Dalej kanał ten miał prowadzać wodę do zbiornika Poondi w Madrasie. Taki był plan.

Ówczesny premier stanu Andhra Pradesh miał świetny plan wykorzystania wody z rzeki Krishny do nawodnienia całego stanu, a prośba rządu Tamil Nadu otworzyła mu drogę do realizacji tego planu. Gdyby otrzymał pieniądze z Tamil Nadu, zbudowałby kanał od zbiornika Kandeluru do granicy stanu. W ten sposób stan Tamil Nadu otrzymałby wodę, a stan Andhra Pradesh mógłby użyć tego kanału do nawadniania swych południowych obszarów. Kanałowi Kandaleru-Poondi premier nadał nazwę "Telugu Ganga".

Formalnie projekt ten został zapoczątkowany przez Indirę Gandhi na specjalnej uroczystości w Madrasie w 1983 r. Na całe przedsięwzięcie (obejmujące dużą część Andhra Pradesh) stan Andhra Pradesh wydał około 20 miliardów rupii, a stan Tamil Nadu wyłożył około 50 milionów rupii na kanał Kandaleru-Poondi, czyli projekt "Telugu Ganga". Stan Andhra Pradesh oczywiście wykopał kanały w różnych miejscach, gdy tymczasem stan Tamil Nadu był zainteresowany jedynie kanałem łączącym Kandaleru z Poondi. Jak wspomniano wcześniej, stan Andhra Pradesh chciał okazyjnie wykorzystać ten kanał do nawadniania swoich terenów południowych. Lata mijały i w końcu, w 1996 r., budowę tego kanału zakończono. Z tej okazji odbyła się uroczystość zamknięcia prac.

W tamtym czasie przewidywano, że z projektowanych 426 mln m³ wody transportowanej rocznie kanałem dopłynie do celu ok. 340 mln m³ po uwzględnieniu naturalnych ubytków na parowanie i przepuszczalność podłoża. W rzeczywistości w latach 1996-2000 przepływ okazał się znacznie niższy i wyniósł ok. 14 mln m³! Do tego przyczyniła się zła technologia budowy nie uwzględniajaca erozji gruntu, powiększających się przecieków wody, systematycznego zmniejszania się przekroju kanału doprowadzającego do rozmiaru zwykłego rowu melioracyjnego. Do tego przyczyniły si e też znaczne ubytki wody wskutek samowolnego drążenia kanałów poprzecznych na całej długości przez okolicznych rolników. Tak w skrócie wygląda wyjaśnienie, dlaczego projekt "Telugu Ganga" zawiódł.

Nic dziwnego, że w Madrasie problem wody, a właściwie jej niedostatek, stał się powszechną bolączką. 19 stycznia 2002 r. Bhagawan Śri Sathya Sai Baba - podczas uroczystego obchodu pierwszej rocznicy otwarcia Specjalistycznego Szpitala w Bangalore z udziałem czołowych przedstawicieli rządu Indii, w tym premiera - wygłosił wspaniały dyskurs podsumowujący konferencję medyczną. Było w nim wiele o zdrowiu i opiece medycznej. Niespodziewanie dla słuchaczy Bhagawan nawiązał do dramatycznego niedostatku wody w Madrasie i ciężkich warunków życia z tego powodu tamtejszych mieszkańców, szczególnie biedoty. Zamożni mogli korzystać z wody dowożonej w cysternach, a biednym pozostało korzystanie z wody zanieczyszczonej, co pogłębiało ich cierpienia z powodu chorób i niedożywienia. Swami stwierdził, że mieszkańcom Madrasu należy się szybka pomoc dla powstrzymania ich życiowej degradacji.

Nastąpiły rozmowy z rządem stanu Andhra Pradesh, gdzie Sai Baba wcześniej zrealizował swe wodne projekty , dzięki którym ponad dwa miliony ludzi otrzymało dostatek wody pitnej. Premier stanu był gotów zrobić wszystko, by obietnica Swamiego złożona miastu Chennai stała się rzeczywistością. Postanowiono odbudować całkowicie na całej długości około 150 km zniszczony kanał projektu "Telugu Ganga". Oznaczało to w praktyce: a) przebudowę zbiornika w Kandaleru, by mógł pomieścić tyle wody, żeby wystarczało jej także na porę suchą, b) pogłębienie i poszerzenie kanału oraz c) ochronę przed erozją i przeciekami kanału z użyciem NAJNOWSZEJ technologii. Finansowanie tego przedsięwzięcia wziął na siebie Bhagawan Śri Sathya Sai Baba.

Realizacja trwała w latach 2002-2004 r. i obecnie została zakończona. Przez cały czas Sai Baba osobiście doglądał budowy. Rząd stanu Andhra Pradesh postanowił zmienić nazwę projektu z "Telugu Ganga" na "Sai Ganga" jako wyraz wdzięczności Bhagawanowi Śri Sathya Sai Babie za wszystko, co uczynił w tej sprawie.

Jest to nadzwyczajny przypadek w skali kraju. W czasie, gdy na porządku dziennym są dysputy między stanami na temat wody, tutaj mamy przykład - prawdopodobnie jedyny w swoim rodzaju, gdy prywatna organizacja charytatywna, której władzą jest miłość, realizuje projekt przeniesienia wody rzecznej z jednego stanu do innego.

Chennai (Madras), liczący obecnie ponad 7 milionów mieszkańców, ujrzał światełko na końcu tunelu. Wydaje się, że dzięki Sai wreszcie zakończy się koszmar braku wody w tym mieście. Ludzie zastanawiają się, co Baba ma ze swoich "inwestycji". Takie pytanie padło podczas Środowiskowego Spotkania (Habitat Meeting) ONZ, kiedy to Sri Sathya Sai Central Trust przedstawiał projekt Sai Baby dotyczący wody pitnej w stanie Andhra Pradesh, na który wydano prawie 3 miliardy rupii. Przedstawiciel Trustu odpowiedział, że o ile inni oczekują wyłącznie korzyści finansowych, dla Baby korzyścią jest miłość, jaką odwzajemniają ludzie. W istocie, na początku realizacji tego projektu, Trust otrzymał od Baby polecenie, by doprowadzić wodę do tylu ludzi okręgu Anantapur, do ilu będzie to możliwe, do tylu wiosek, do ilu tylko będzie można, oraz w możliwie najkrótszym czasie, nie bacząc na koszty i trudności. Ludzie dziwią się, skąd Trust bierze tyle pieniędzy, że może być tak szczodry. Baba mówi, że to miłość sprawia, iż wszystko staje się możliwe. Miłość to coś, o czym ludzie potrafią tylko kwieciście opowiadać. Tymczasem Sai Baba na przykładzie swych projektów (bezpłatne kształcenie i leczenie) wielokrotnie pokazał, że miłość może przenosić góry! Projekt dostarczania wody do Chennai jeszcze raz tego dowodzi.

Niektóre dane statystyczne projektu "Sai Ganga":