Holi

Holi to popularny w Indiach festiwal znany także jako Święto Kolorów i Święto Wiosny. Obchodzi się go ku czci wiecznej i boskiej miłości Radhy do Kriszny. Opiewa zwycięstwo Wisznu (Narasimhy) nad Hiranjakasipu. Holi wywodzi się z Azji Południowej, gdzie jest najczęściej świętowane, lecz swoim zasięgiem obejmuje także inne regiony Azji poza Indiami oraz kraje świata zachodniego.

Tryumf dobra nad złem - oto duchowe znaczenie święta Holi. Jest to święty dzień uwolnienia się od błędów z przeszłości i ich porzucenia, zakończenia sporów, zapominania i wybaczania.

Miłość rozwija ducha wybaczania

Najważniejszą cechą jest czystość. Dzisiaj wszystko jest zanieczyszczone. Woda, powietrze i wszystkie pięć żywiołów są skażone. W rezultacie umysł człowieka także jest skażony. Jak osiągnąć czystość? Napełnij umysł myślami o Bogu, poświęć Mu wszystkie swoje czyny i uważaj Go za Wewnętrznego Motywatora. Kontemplacja Boga nie jest przedmiotem drwin. Nie musisz odczuwać lęku z tego powodu. Musisz mieć całkowitą wiarę w Boga, który jest uniwersalnym Podtrzymującym. On jest tym, który chroni, ale nie tym, który karze. Kara, jaka cię spotyka, jest konsekwencją twoich czynów. Dlatego powtarzaj i śpiewaj boskie imię, wypełniaj dobre czyny i angażuj się w służbę dla bliźnich. Pielęgnuj miłość w sercu. Miłość przepędzi wszystkie złe myśli. Miłość rozwinie ducha wybaczania.¹

Wybaczanie jest największą siłą człowieka

Podstawową naturą miłości jest poświęcenie. Miłość pod żadnym pozorem nie dopuszcza do siebie nienawiści. Miłość sprawia, że nawet osoba, która jest daleko od ciebie, staje się ci bliska. Miłość oddala poczucie oddzielenia i wspiera poczucie jedności. Miłość także wznosi człowieka z poziomu zwierzęcego do ludzkiego. Miłość (prema) jest energią życia (praną) człowieka, natomiast energia życia jest miłością. Bez miłości człowiek jest jak martwe ciało. Miłość okazuje się tylko żywym osobom. Nikt nie będzie kochał trupa. Dlatego miłość i życie są ze sobą powiązane i ściśle połączone.

W tym ziemskim życiu miłość przejawia się w kilku formach, takich jak miłość między matką a synem, mężem a żoną i miłość między krewnymi. Miłość ta opiera się na relacjach fizycznych, bierze się z egoistycznych pobudek i troski o własny interes. Jednak boska miłość pozbawiona jest wszelkich śladów interesowności. To miłość dla samej miłości. Nazywa się ją oddaniem (bhakti). Po pierwsze, charakterystyczne dla niej jest dawanie, a nie branie. Po drugie, miłość ta nie zna strachu. Po trzecie, istnieje tylko ze względu na miłość, a nie z egoistycznych pobudek. Wszystkie te aspekty miłości razem oznaczają poddanie (prapatti). Jeśli umocnisz się w postawie poddania, doświadczysz boskiej błogości. Do tego niezbędne jest wybaczanie (kszama). Jedynie kogoś, kto przyjmuje taką postawę, można uważać za obdarzonego świętą miłością.

Wyrozumiałości nie można nauczyć się z podręczników, nabrać od nauczycieli ani od kogoś innego. Wyrozumiałość należy rozwijać samodzielnie w chwilach trudności, ciężkich prób i cierpienia, jakie muszą przyjść. Wyrozumiałość i wybaczanie zakorzenią się w nas, gdy napotkamy problemy i trudności, które powodują smutek i nieszczęście. Gdy stawiasz im czoła, nie powinieneś się niepokoić ani popadać w przygnębienie. Jest to oznaką słabości. W takiej sytuacji musisz okazać wyrozumiałość i przyjąć postawę wybaczania, nie ulegać wzburzeniu, które wywołuje gniew, nienawiść i chęć zemsty. Jesteś ucieleśnieniem siły, a nie słabości. Dlatego w chwilach rozpaczy powinieneś być przepełniony uczuciem wyrozumiałości oraz gotowy wybaczyć i zapomnieć. Wybaczanie (kszama) jest największą siłą człowieka. Jeśli stracisz tę cechę, staniesz się demonem. Wybaczanie to prawda (satjam), wybaczanie to prawość (dharma), wybaczanie to niekrzywdzenie (ahimsa), wybaczanie to poświęcenie (jadżnia), wybaczanie to szczęście (santosza), wybaczanie to współczucie (daja) - wybaczanie jest wszystkim na świecie.²

(dk)
Źródło: www.sathyasai.org/festival/holi